De reiziger keek om zich heen. Slaakte een zucht van verlichting. 
Dit kwam hem gelukkig bekend voor. Hij was weer op het oude vertrouwde pad belandt.
De afgelopen jaren waren de tochten andersoortig, soms verwarrend geweest. Een dolende had hij zich regelmatig gevoeld.

Het leek zo lang geleden dat hij zich gevoegd had bij de rondreizende muzikanten. Avontuurlijke geesten, die op de plekken waar zij aankwamen met hun verleidende klanken de mensen blij maakten en in vervoering brachten.
Hij wist zeker dat hij ze gevolgd was, maar plots leken ze uit het zicht verdwenen. Alsof hij een verkeerde afslag had genomen.

Hij had gezien dat er in het land donkere wolken hingen boven de dorpen en steden. Duistere heersers hadden snode plannen met hun grauw en gruwel.
Het werd weer tijd voor het gevoel dat veel mogelijk is als men elkaar vasthoudt, inspireert en geniet van elkaars kunsten. 

Nu leek er zowaar een bevrijdend zonnetje door te breken en hij glimlachte terwijl het zijn gelaat streelde. 

Een schaterlach ontsnapte aan zijn mond toen hij in de verte de silhouetten ontwaarde van medereizigers met hun instrumenten op weg naar het plein. 
Het dorp waar voor het eerst sinds vijf jaar weer de samenkomst van de troubadours zal plaats vinden.

Hij leste zijn dorst en ging met opgeruimd gemoed en soepele tred op weg naar het feest dat hij zou vieren met zijn mede aardbewoners.

– Uit het Boek Aessenoort.