Blog 5 Uit de vaart
“Over honderd jaar zijn jullie allemaal dood,” zong het Klein Orkest in 1983. Toen kon ik dat misschien nog in twijfel trekken, inmiddels heeft Harrie Jekkers daar gelijk in. De dood.
Niet het meest leuke onderwerp voor een blog, maar met 2 uitvaarten in drie dagen, stond mijn hoofd er wel naar.
Je kunt er niet over nadenken en anderen alles laten bepalen. Je kunt er ook wel over nadenken en zelf wat bepalen. Of het dan wordt uitgevoerd is een tweede, maar dan heb je misschien een goede reden om je om te draaien in je graf.
Begraven of cremeren, een doek of een kist, een pastor of een humanist. Er kan/mag zoveel meer als vroeger. (Alhoewel in Griekenland cremeren nog maar 10 jaar is toegestaan).
En dan… de muziek. Ik kan mij een christelijke uitvaart herinneren waarbij die uitvaart niet in een christelijk gebouw plaatsvond. Met als gevolg: geen muziek. Niente, nul komma nul. Bijzonder indrukwekkend, maar bepaald niet in positieve zin. En de overledene had de honderd ook bij lange na niet gehaald. Wanneer muziek zo belangrijk in iemands leven is (geweest), laat dat dan vooral doorklinken tijdens de uitvaart!
Op internet staan meerdere top 20/50/100 lijsten van uitvaartmuziek. In de hoogste regionen Marco Borsato. Die is inderdaad bij beide diensten gedraaid van de week. Ben ik zelf niet zo’n grote fan van, maar de tekst van ‘Afscheid nemen bestaan niet’, vind ik wel mooi. Heilige Anthonius van Rowwen Hèze staat er niet bij. Alhoewel ik dat vooral een mooi ‘dodehuisdierenliedje’ vind. Waar die associatie vandaan komt, weet ik ook niet.
Ik vind ‘Your long journey’ van Robert Plant & Alison Krauss, ontbreken. Prachtig nummer, zowel qua muziek als tekst. Maar er zijn nog veel mooiere nummers, want deze staat niet in mijn top 10. En ik heb niet eens een top 10, maar meer een top ‘over the top’ om het zo te zeggen. Ach, je moet ook anderen nog wat laten bepalen nietwaar? Uiteindelijk hoor je het zelf waarschijnlijk niet meer. Toch zal ik ook niet zeggen: “Verras me maar,” je weet tenslotte maar nooit…
En dan? Zou er na het aardse leven ook muziek bestaan? Ik hoop het wel. Dat je – ook al ben je zelf de 27 ruim gepasseerd – je toch even binnen kunt wippen bij de ‘Club van 27’. Dat we naar Fillmore east/west/heaven kunnen, om eindelijk Bloomfield eens (echt) live te horen, te zien en te spreken.
Voorlopig hoop ik nog niet dood te gaan of misschien wel helemaal niet. Maar wanneer ik dan luister naar de ‘Ballade van de dood’ – ook van het Klein Orkest – denk ik: “Beter maar van wel, over 40 jaar ofzo.” Beloof me om wat nummers uit mijn top 20/50/100 te draaien!
Ave! Mrs. Minstrel